Recap 09/09 – 13/09
Over de voorbije week valt niet zo veel te delen.
Weinig avontuur, nog meer vertragen. Tijd nemen om de gebeurtenis een plaats te geven, en ook … om alles te overdenken… dat laatste voelt niet goed en is het ook niet. Althans, niet voor mij.
Ellie en ik bleven voornamelijk in en rond het huisje. Wat een geluk dat we hier terecht konden en mochten blijven. Mike en Annett leven met ons mee en vragen geregeld of ze kunnen helpen, hoe het gaat. Net als bezorgde familie en lieve vrienden thuis. ❤️
Ellie stelt het overigens goed. Ze heeft geen pijn en wordt elke dag handiger met haar gips. Als we haar niet tegenhouden, loopt ze er binnenkort waarschijnlijk op rond. Op bed verplaatst ze zich steunend op handen door op haar billen te schuiven. Soms komt ze haar beperking tegen: het zien van een speeltuin met klimtuig bracht haar aan het huilen, net als een zwembad bij een potentieel nieuw logeeradres. Deze week vroeg ze ook enkele keren naar ons huisje thuis. Ook foto’s van bv. de kinderopvang, school of familie brengt de emoties boven. Dat zijn moeilijke momenten, voor ons allemaal.
Pieter en Victor ontpoppen zich als ware boodschappers. Naast hun bijna dagelijkse uitstapjes naar de supermarkt voor eten, kochten ze knutselspullen, stickers en slijm om Ellie (en zichzelf 🤭) bezig te houden.
Wie ons kent, weet dat de kinderen veel van onze aandacht krijgen. Nu krijgt Ellie nog meer. Voor Victor is dat soms lastig, dus proberen we 1-op-1-momentjes met hem in te lassen.
Het schoolwerk is door het hele voorval even blijven liggen, maar we hebben het inmiddels weer opgepakt. Dat vraagt nu wel meer focus. Waar Pieter vroeger met Ellie buiten ging spelen of een rondje reed met de auto, blijven ze nu (voorlopig) ook thuis. Hierdoor verliest Victor sneller zijn concentratie, verloopt het leren moeizamer en duurt het langer. Maar goed, we roeien met de riemen die we hebben.
Donderdag heb ik de mannen op een uitje gestuurd. Als quality time maar ook zodat we hier nog eens iets doen en zien. Ze bezochten Cerro Koi in Areguá, een natuurpark met bijzondere rotsformaties. Ze kwamen enthousiast terug. Kijk maar mee!
Het pad is volgens hen op een stukje toegankelijk voor de kinderwagen, dus gaan we vrijdag opnieuw, om te zien of het voor Ellie ook zou lukken. Ideaal, op kwartiertje rijden van ons mocht het toch teveel zijn.
Vrijdagochtend begint grijs, we krijgen onze eerste regenbui hier – weliswaar kort, wel heel dikke druppels. Na een ochtend vol schoolwerk vertrekken we naar het natuurpark. Pieter neemt Ellie mee in tegengestelde richting, over een iets vlakker pad met de buggy. Victor en ik lopen de trail. Het is indrukwekkend om te zien en interessant om via een Engelse (!!) kaart informatie te lezen bij de verschillende stops onderweg. De zon piep af en toe door het wolkendek, maar het blijft grijs als we de mirador bereiken. Toch genieten we allemaal van het buiten zijn, weer samen op pad. Daarna rijden we nog wat rond met de auto om de regio te verkennen.
Sinds vorige week donderdag hebben we geen heldere hemel meer gezien. Een grijze lucht, ondanks temperaturen van 34-35 graden. Op woensdag 11/09 is de temperatuur terug met 10 graden gedaald – hallo Paraguayaanse winter! In Bolivia zijn er bosbranden, die zich inmiddels hebben uitgebreid naar de Chaco in het noorden van Paraguay. Of dit de oorzaak van de bewolking is, weet ik niet zeker. Er lagen ook asdeeltjes op de auto. Dat wil niks zeggen. Hier worden regelmatig brandjes aangestoken, zogenaamd om muggen op afstand te houden of om afval te verbranden 🤷🏻♀️
Over dat afval gesproken: ik deel graag onze ervaringen tot nu toe. In een app-groep over Paraguay kwam dit onderwerp ter sprake. Sommige mensen beweerden dat het hier schoon is. Euhm… ik viel bijna van mijn stoel. Iedereen heeft uiteraard een ander beeld van schoon. Natuurlijk is het hier niet zoals bij ons met kliko’s, maar schoon zou ik het niet noemen. Wat bleek? Die mensen waren nog niet buiten Asunción, de hoofdstad, geweest. Daar is het afval redelijk onder controle, hoewel sommige wijken een ander beeld laten zien. Afval wordt trouwens verzameld in verhoogde korven langs de weg, vermoedelijk tegen ongedierte.
Buiten de hoofdstad is het echter een ander verhaal. Tuinen met stapels afval, vuilnis dat in brand wordt gestoken… De echte locals lijken zich er niet mee bezig te houden. Voor hen is het niet aan de orde. Ik vermoed dat dit binnen enkele jaren helemaal anders zal zijn, we merken in parken al een scheiding van afval.
Het leven is een constante stroom van aanpassen en anticiperen op omstandigheden, soms kost het geen moeite, soms heel veel. Maar het komt altijd goed! ❤️🤍💙
🧡 absoluut! En mits een warme babbel, luisterend oor, goede tip of raad worden dingen vaak meer helder 😉
Blij dat het beter gaat met Ellie waren toch een beetje ongerust en vind het tof dat Victor goed voor zijn zusje zorgt en dat hij leuke uitstappen maakt met d papa met fantastische fotos voor d thuisbasis. X❤️😘
Zeker weten!
Blij dat jullie een leuke uitstap hebben kunnen maken.
Kijk naar wat er wel mogelijk is. Vertragen en niks moeten behalve wat schoolwerk. Maak het leuk, geniet en laat alles er zijn. 💜