We staan dinsdagochtend op, Pieter en ik hebben onze twijfels of we hier een week willen blijven. Het huisje is echt niet goed uitgerust voor een gezin, maar de kinderen lijken er geen last van te hebben. Happy kids, happy parents… of is het omgekeerd?

Pieter verkent met hen de omgeving rondom het huis. Ondertussen besluit Victor om een wandeling te maken door de landerijen. Hij wil de koeien samendrijven die hier rondlopen, wat ons ambitieus lijkt, dus geven we hem de taak om het met de kippen te proberen. Hij spreekt de werkmannen aan met een briefje waarop staat dat hij wil helpen, helaas sturen ze hem weg. De hele dag is hij buiten in de natuur. Hij komt terug met citroenen, boomstamringen en houtblokken. Samen met Ellie besluit hij winkeltje te spelen. Heerlijk om te zien hoe ze opgaan in hun spel.

’s Avonds maken we buiten een kampvuur. De mannen eten rond het vuur, terwijl Ellie liever binnen blijft. Alles kan. Zalig vertoeven zo!

Omdat er geen warm water in de keuken is, verwarmen we water met een waterkoker. Ik ben echter te snel met het openen van het deksel en krijg hete stoom op mijn vingers. Het lomp vlees moet er eerst aan geloven. Na vier uur koelen, neem ik uiteindelijk een pijnstiller, wikkel mijn hand in een natte doek en kruip in bed.

Woensdag hernemen we het schoolwerk. Verhuizen is altijd even wennen en landen, ook voor de kinderen. De pijn in mijn vingers is weg, maar er zitten wel twee serieuze blaren. Het voordeel is dat ik tijdelijk vrijgesteld ben van klusjes. Ik vraag me af wie of wat de volgende is. Laat het alsjeblieft hierbij blijven!

Na een ochtend vol rekenen en taal, gaan we op zoek naar een restaurantje. Ik vind online een goed adres, maar eenmaal aangekomen blijkt het net voor een week gesloten vanwege renovatie. Jammer, want het zag er netjes uit. We rijden door naar een nabijgelegen dorpje en laten ons leiden door Maps. Die stuurt ons weer door de meest charmante straatjes (lees: zandwegen, de brousse in). Misschien moet ik de instellingen eens herbekijken. Uiteindelijk stoppen we bij een plek die er wel netjes uitziet. We zijn de enige klanten en bestellen snel iets te eten. Als Ellie naar het toilet moet, worden we ergens achterin gestuurd. Met haar gips lopen Pieter en ik samen. Dat is toch wat handiger, je weet immers nooit wat je treft. Ik bespaar je de details maar we nemen ons voor om voortaan eerst het sanitair te checken voordat we eten bestellen. Uiteindelijk gaat niemand van ons naar het toilet en hopen we dat we geen lastige gevolgen overhouden aan deze lunch.

Op de terugweg rijden we een Duitse bakkerij voorbij. We besluiten daar een dessertje te nemen. Allerlei soorten gebak en koffiekoeken lachen ons toe; het is moeilijk kiezen. We eten op het terras en zijn verbaasd hoeveel mensen er komen, continu af en aanlopen. Uiteraard zijn het allemaal Duitsers. We ontdekken dat er nog blonde meisjes en vrouwen in Paraguay zijn. ☺️

’s Avonds zoek ik op wat we nog kunnen doen in de omgeving. Deze streek heeft echt prachtige natuurparken en watervallen. Helaas hebben Pieter en Victor al gekeken: met een buggy is het ontoegankelijk. Een rotsachtig pad bewandelen met Ellie op de arm is ook ondoenbaar, dus moeten we deze optie helaas schrappen.

---

Lees hier de laatste nieuwe berichten

• Reflectie ~ 30/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of kijk in de index